Lieve Kim, wat ben je een ontzettende leuke, krachtige vrouw. Dat zag ik direct toen je de eerste keer zwanger bij mij op spreekuur kwam. Helemaal stralend dat je zwanger was. En dat is de hele zwangerschap zo gebleven. Nooit lichamelijk ongemak, alleen maar plezier van het zwanger zijn. En het mooiste wat ik nog aan je zag, was de volle overtuiging en het volledige vertrouwen in jezelf om toe te leven naar je bevalling, samen met je partner. Mijn taak als verloskundige om jou alle informatie te geven wat er bij een bevalling gaat gebeuren en je hierin zelfvertrouwen te geven leek totaal overbodig.
Langdurig gebroken vliezen
Op woensdagmiddag belde je me dat je vruchtwater verloor. Je mag dan als zwangere 24 uur wachten op spontane weeën. Na deze tijd word je, in verband met een ietwat verhoogde kans op infectie, overgedragen aan de gynaecoloog. De teleurstelling van niet meer samen de bevalling thuis ingaan, was aanwezig maar eyes on the price was je motto en zo bleef je sterk. Ik bezocht je op een zaterdagmiddag in het ziekenhuis waar je al twee dagen verbleef op een kamertje van 4 bij 3, met een te klein raam dat uitkeek op een betonnen muur. Ik zag dat je was veranderd. Trots en persoonlijke kracht hadden plaatsgemaakt voor frustratie, afhankelijkheid en onzekerheid. “Ik zit hier omdat ik een risicogeval ben geworden, maar niemand zegt me wat er nu gaat gebeuren; de baarmoedermond wil maar niet soepel worden, waardoor er geen inleiding kan plaatsvinden. Uit een vaginakweek blijkt dat ik geen drager ben van risicovolle bacteriën. Marjolein, wat doe ik hier?” Kim beviel uiteindelijk vier dagen later. Overgeleverd aan slangen, apparatuur en een ruggenprik.
Overgeleverd aan medisch ingrijpen
Ik bezoek Kim thuis met dochtertje. Kim en partner moeten direct huilen wanneer ze me weer zien: alle hectiek van afgelopen week komt direct op hen af. “Mijn lichaam heeft me zo in de steek gelaten”, zegt ze direct. “Niets is uit zichzelf gegaan. Ik ben volledig overgeleverd geweest aan medisch ingrijpen. Ruggenprik nodig gehad doordat ik al totaal uitgeput was van het wachten en het slechte slapen in een ziekenhuisbed. Ik heb 80 witte jassen voorbij zien komen. Ze doen allemaal echt wel hun best, maar zoveel mensen, zoveel meningen … zoveel dagen gewacht op het kindje en op het laatste moment ook nog reanimatiekar op de kamer, couveuse, kinderarts erbij, groen vruchtwater de spanning in de kamer omdat het wellicht niet goed gaat met mijn kindje. Maar we hebben zolang afgewacht … is dat hier nu een gevolg van?”
Onzekerheid en frustratie
Het zet me aan het denken dat Kim zegt dat ze voelt dat haar lichaam haar in de steek gelaten heeft. Is dat wel echt zo? Ik denk het niet. Ik denk dat wij als medische professionals in de geboortezorg haar niet hebben kunnen geven wat ze nodig heeft met het gegeven, wat te doen met een vrouw met ‘langdurig gebroken vliezen.’
Kim moest opgenomen worden in het ziekenhuis om de baarmoedermond met medicijnen soepel te maken om van daaruit weeën-opwekkers toe te dienen. Maar haar baarmoedermond reageerde absoluut niet op de medicijnen. Ze kreeg geen enkele kramp hierop en de weeën bleven uit. Van daaruit groeide haar onzekerheid en frustratie.
Ontspanning en een fijne omgeving starten de weeën
Maar we weten allemaal als medisch professional dat het vrouwenlichaam pas weeën gaat maken wanneer ze zich op haar gemak voelt. Ontspannen. In een fijne omgeving. Liefst thuis. Precies niet de omstandigheden waar zij zich op dat moment bevond. Stress en adrenaline gierden door haar lijf. Laat adrenaline (het vluchthormoon) nou precies de tegenpool zijn van oxytocine (weeën-opwekkend hormoon). Wanneer Adrenaline dus skyhigh is in je lijf, houdt oxytocine zich gedeisd. Hadden we Kim nu echt 4 dagen lang moeten laten opnemen in het ziekenhuis? Hoe groot is de kans op een infectie wanneer haar vaginakweek negatief bleek? Zijn we in de geboortezorg niet veel meer bezig met handelen om het zekere voor het onzekere voor te laten gaan? Risicoloos bevallen proberen te bewerkstelligen?
Een mooie dochter, maar het kan zoveel beter
Kim tref ik aan als trotse moeder van een mooie dochter maar als het over haar bevalling gaat zie ik dat ze nog veel heeft om te verwerken. Voorlopig niet denken aan een tweede kind, snel huilen als ze aan haar bevalling denkt.
Haar eerste mooie ervaring in haar leven met een bevalling is uitgelopen op een nachtmerrie. Ook voor haar partner. Zo zag ik haar levenslustig in mijn verloskundigenpraktijk binnenstappen en zo loop ik teleurgesteld bij haar thuis naar buiten, een week naar haar bevalling; moeder en dochter achterlatend met een teleurstelling erbij in haar eigen lijf.
Tuurlijk … Moeder en dochter zijn gezond en technisch gezien is de bevalling goed verlopen. Maar dat is niet genoeg. Het kan beter. Wij kunnen beter als professionals … er is nog een lange weg te gaan … op naar de volgende bevalling Marjolein!
